ध्यान म्हणजे मनाला निर्विकल्प, निर्विचार, निर्लिप्त अवस्थेत आणणे. सद्गुरु कडुन कुंडलिनी जागृत झाल्यावरच खरे ध्यान शक्य आहे. ध्यान मनन करण्याची किंवा त्यातून शिकण्याची वस्तू नाही. हे गुरूंच्या कृपेनेच शक्य आहे. ध्यान हे आंतरिक स्नान आहे. माता कुंडलिनीच्या क्रियांचा आनंद ध्यानाद्वारे घेतला जातो. ध्यान करणाऱ्या साधकाला बाहेर भटकावे लागत नाही. त्याची तीर्थक्षेत्रे, व्रत, सण, देव सर्व आतून आनंदित होतात. ध्यानामुळे डोलत आणि फुंकर मारत शक्ती शिवाशी जोडण्यासाठी वरच्या दिशेने वर येते. ही शक्ती साधकाची प्रत्येक इच्छा पूर्ण करते. ते नीलबिंदूचे दर्शन घडवते, सिद्धांसारखी क्षमता देते, दिव्य दृष्टी देते, नाडी शुद्ध करते, अष्टसात्विक भावना जागृत करते, कमळ भेदून तिसरा डोळा उघडते आणि अमृतपान करते. ध्यानाने मन शुद्ध होते, वाणी शुद्ध होते, शरीरात अमर्याद ऊर्जा वाहू लागते, हृदयात प्रेमाचाझरा फुटतो, चेहऱ्यावर अद्भुत तेज दिसू लागते.
जेव्हा ध्यान केले जाते, तेव्हा ध्यानाची परम स्थिती प्राप्त होते आणि साधकाला समाधी आणि मोक्ष प्राप्त होतो. जीवनातील सर्वात मोठी उपलब्धी, ध्यानाचे फलित म्हणजे समाधी होय. जेव्हा रोग, अर्धा आणि उपाधी संपुष्टात येतात, तेव्हा समाधी कमी होते. रोग शरीरात उद्रेक प्रकट करतो, अर्धा मानसिकतेवर परिणाम करतो आणि पदवी मानसिक विकारांमुळे उद्भवते. ध्यानधारणेने आधि, व्याधि आणि उपाधि या तिन्हींवर विजय मिळवता येतो. हे आपले शेवटचे जीवन आहे, यातच आपल्याला सर्व काही मिळवायचे आहे, असा विचार केला तर सद्गुरूंच्या कृपेने शिव आणि शक्ती आपल्यात विलीन होण्यास तयार होतील. मार्ग आपोआप खुला होईल. गुरू आपल्याला त्या दारापर्यंत बोट धरून नेण्याचा निश्चय करतात. शिष्यत्व घडवण्याची जबाबदारी गुरूची आहे, म्हणून सदगुरूंच्या भरवशावर आपली नौका सोडायची आहे, पार तेच करून देणार आहेत. शिवपुराणात म्हटले आहे: “नास्ति ध्यानसमं तीर्थ नास्ति ध्यानसमं तप:। नास्ति ध्यानरूपे। यज्ञस्तस्माथ्यानं समाचरेत।।”अर्थ :- ध्यानासारखे कोणतेही तीर्थ नाही, तपश्चर्या नाही आणि यज्ञ नाही. म्हणूनच सद्गुरूंचा मुख्य संदेश आहे, ध्यान करो भाई ध्यान करो।
